SCHATERLACHEN IN HET BOS

Deze week liep ik minutenlang hardop te lachen tijdens een wandeling in het bos.

Ik had namelijk een realisatie, een grote. En het was hilarisch.

Dit is waarom: zolang ik kwetsuren heb, ben ik op zoek naar manieren om ‘beter’ te worden, te ‘helen’, met ‘mijn pijn om te gaan’. 

Maniakaal sprokkelde ik jarenlang kennis uit boeken, podcasts, opleidingen, jobs, gesprekken, mensen, … wat resulteerde in een niet aflatende tsunami aan ideeën over hoe ik best met het leven kon omgaan. 

Vermoeiend voor mezelf, en voor de mensen rond mij.

Elke keer dacht ik de oplossing gevonden te hebben. Elke keer dacht ik ‘als ik (x) doe, dan gebeurt (y)’. En ik hechtte mij aan het behalen van dat doel, om vervolgens ontgoocheld te zijn dat het niet werkte.

Recent besefte ik dat deze manier van in het leven staan mijn pijn net in stand hield: het is een gevangenis, gekkenhuis en folterbank all-in-one.

Ik schaterlachte dus, omdat ik met mijn hele wezen doorvoelde dat leven niet om de bestemming gaat, maar om de reis. En heel misschien gaat het om de reiziger. 

Plotsklaps viel een immens gewicht van me af: ik wilde niet langer antwoorden buiten mezelf zoeken. 

Actie nemen zonder belichaming werkt niet.

Ik schaterlachte om mezelf, omdat ik nu pas doorheb wat die zin écht voor mij betekent. Dat de oplossing voor mijn vragen zo simpel kan zijn. De grap van mijn leven.

Gelukkig was ik alleen, daar in dat bos.

Een nieuwe versie van mij vraagt om geboren te worden. Een versie die aanwezig is in die reis. Van doen naar zijn. Van ‘wat wil ik doen’, naar ‘welke kwaliteiten wil ik belichamen’ en ‘wat wil ik uitdragen met mijn manier van zijn?’

Herkenbaar? Laat het mij weten in de comments.